Als je vanuit Wolvega de Sonnegaweg oprijdt, waar galerie Smarius sinds 2005 is gevestigd, zie je voor de oude stolpboerderij, een hoge, kleurrijke zuil van Wia van Dijk oprijzen. Het aluminium van de driedelige, telescoopachtige vorm ‘Verleden, heden en toekomst’ is bedekt met een letterlijk schitterende lappendeken van horizontale en verticale kleurvlakken van verschillende formaten. Een prachtig contrast met de weidse omgeving. De groene weilanden lijken er nog groener door en de hemel nog blauwer. Je kunt er een verloop in zien: de basis wordt gevormd door grotere vlakken in verzadigde kleuren, variërend van indigoblauw, lichtgrijs, zwart, maar ook lichtgeel. Naarmate je hoger komt worden de vlakken kleiner en de kleuren lichter, maar zonder dat er sprake is van een systematiek. Want Van Dijk koestert haar vrijheid, een vrijheid die ze herkent in het werk van Jessica Stockholder en Katharina Grosse, en die ook tot uitdrukking komt in de titel van de tentoonstelling ‘Playing Around.’
Het werk van Van Dijk is terug te voeren tot het modernisme. Hoewel ze veel intuïtiever werkt, zijn er raakvlakken met het geometrisch abstract werk van Bauhausdocent Josef Albers (1888-1976), die in 1933 naar Amerika vluchtte en grote invloed uitoefende op de fundamentele schilderkunst. Voor Albers waren kleuren synoniem met gevoelens en dat geldt ook voor Van Dijk, ook al blijken die per persoon wel te verschillen. Dat ondervond Van Dijk toen ze leerlingen van de basisschool vroeg welke kleuren zij associeerden met de ‘Heden, verleden en toekomst’. Het leverde een bont palet van kleuren opleverde die het gelijknamige beeld hebben bepaald.
Kleur is voor Van Dijk een eerste levensbehoefte, maar het duurde een tijd voor ze in staat was kleur en vorm tot een synthese te brengen in schilderijen en ruimtelijke objecten. Ze begon met het mengen van pigmenten door beton zodat materiaal en kleur één waren, maar dat zwakte de kleuren teveel af. Ze maakte een ‘kas’ in de Anningahof, met het lichtdoorschenen, gekleurd glas. En ze ontdekte aluminium als drager voor een coating van (metallic) autolakken, een fantastische vondst die de kleur laat opbloeien. ‘Ik verlang naar eenvoud en helderheid, naar kleuren die stralen in het licht. Dat wil ik zien en daarom maak ik dit.’