Het beeld In de tijd der tijden, met behulp van een eenvoudige aluminiumconstructie enkele decimeters boven het grasveld geheven, staat er opvallend bij temidden van het groen in de Hortus Botanicus te Haren. Het formaat roept de associatie op van een huis, maar voldoet niet aan de functionele eisen daarvan. Integendeel. Het huis is gesloten maar door de gekleurde glazen platen tegelijkertijd toch transparant. Het interieur laat zich van de buitenkant slechts raden. De gekozen vorm, structuur en contouren zijn van een verrassende eenvoud. De kleuren verlopen. Ze worden naar boven toe transparanter en feller. Ze zoeken het contrast op zonder het totaalbeeld uiteen te scheuren. De reflecties van de lucht, van het licht en de schaduw, van het grasveld en de omringende bomen versterken deze complexiteit.
De titel In de tijd der tijden geeft aan dat een moment van waarnemen, denken en associëren in een groter geheel opgaat. Het wordt opgenomen in een lange reeks van momenten die tezamen ons tijdsbeeld vormen. Het beeld van toen, nu en straks.
Deze manier van denken en werken is karakteristiek voor het gehele oeuvre van Van Dijk. De stapeling van elementen in specifieke vormen, formaten en kleuren, uitgelegd op de vloer, functionerend als monumentaal buitenbeeld, of als een kleinood aan de wand, is uitgegroeid tot een manier van vertellen. Natuurlijke vormen en vormen aan de natuur ontleend kunnen uitgroeien tot het idioom van de architectuur. De kleur, en vooral de heldere toon, blijft niettemin dominant. De materiaalkeuze lijkt hieraan ondergeschikt. Glasplaten of speelgoedautootjes, beton of schilderij: het zijn allen slechts voertuigen voor de kleur om haar verhaal te vertellen. Ogenschijnlijke contrasten verkennen de grenzen van het waarnemen, maar worden omgesmeed en tot een groter geheel gemaakt. De esthetiek vormt in dit spel een belangrijk wapen. Hier gaat het niet om de wil te behagen. Hier dient de esthetiek de schoonheid, in de zin van eenvoud en helderheid. In haar werk richt Van Dijk zich op een innerlijke wereld die onlosmakelijk verbonden is met de haar omringende wereld. Het is de zoektocht naar totaliteit die telkens opnieuw wordt verbeeld.
De schilderijen, die Van Dijk vanaf 2000 heeft gemaakt, kunnen moeiteloos naast In de tijd der tijden worden gelegd. De verfstroken scheppen op het platte vlak een ruimte van kleur en licht die ook in het driedimensionale werk aanwezig is. De kleur, die in de loop der jaren steeds feller wordt en zich steeds hechter aaneenrijgt, manifesteert zich even dwingend aan de kijker. Hier toont Wia van Dijk haar wereldbeeld. In vele kleurschakeringen ontwikkelt zich een voorstelling waarin zij ons laat zien dat geen enkel ding op zichzelf staat, dat alles deel uit maakt van een groter geheel. De kleuren zijn hierin slechts schone schijn.
uit: catalogus Aaneen 2004
